En soms zit het mee!

Nou uiteindelijk ben ik er toch gekomen hoor! De extra tijd op het vliegveld van Minneapolis bracht ik door met het eten van gefrituurde inktvisringen en een chicken-caesar salad met veeeeeeel dressing, waardoor ik een klein beetje misselijk was geworden.

Ik zat uit te buiken bij de gate, waar ik als eerste (ja ik leer er wel van hoor) was, toen ik me ineens realiseerde dat het kleine vliegtuigje wat voor mn neus stond MIJN vliegtuig was. Een heel klein vliegtuigje. Ik zag een nieuw probleem oprijzen: misselijk in een onstabiel vliegtuigje...oh oh.

Er kwamen uiteindelijk zo'n vijf andere mensen naar de gate, waarna het boarden begon. De juffrouw die dit begeleidde was duidelijk grotere vliegtuigen en meer passagiers gewend. Ze riep netjes af dat eerst alle passagiers uit zone 1 mochten boarden, dat was ik, en dan uit zone twee, dat was één iemand anders, enzovoort enzovoort. Waarna we vervolgens met z'n zessen netjes achter elkaar het vliegtuig inliepen.

Het eerste wat ik deed was het kotszakje controleren nadat ik was gaan zitten maar het bleek niet nodig te zijn. Het was een kalme vlucht met mooi uitzicht. Onderweg bad ik dat bij aankomst in Thunder Bay zowel mijn backpack als Shannon op me zouden wachten en wat denk je, jawel! En zelfs geen geouwehoer met de Canadese douane want ik had geen fruit meer bij me.
Soms zit het mee!


I got there in the end. Spent some time at Mineapolis airport eating calamares and chicken caesar salad. Went to the gate again, veeeeeery early, to find out that the airplane to Thunder Bay was a real small one... Oops.. I could still feel the calamares swimming in my stomach. But the flight was calm and easy. And my backpack and Shannon were waiting for me in Thunder Bay! So it all turned out well in the end. I didn't even get in trouble with the Canadian customs.